Wereldhondje

Pelle is dood.
Pelle was een beige ruwhaar  van een wereldse afkomst.
Waarmee ik wil zeggen dat er tussen Pelle en zijn voorgangers, voor zover bekend, geen onderlinge gelijkenis was te bekennen; zomin met enig bekend ras dat duidelijkheid zou kunnen brengen over zijn afkomst.
Hondjes zoals Pelle worden soms minachtend straathonden genoemd of vuilnisbakken.
Goed, Pelle mag dan een vuilnisbakje geweest zijn, maar dat is wel een geuzennaam.
Pelle was een bijzonder schrander exemplaar.
Hij woonde bij ons op de boerderij, waar hij, ondanks zijn geringe afmeting, de positie van waakhond bekleedde.
Kwam er iemand het erf op, dan werd hij door Pelle begeleid naar de deeldeur, waar het bezoek op een bel kon drukken. Pelle bleef zitten tot de deur werd geopend, inde zijn beloning, waarna hij zich weer naar zijn strategisch gelegen plekje begaf in hoop en afwachting op meer bezoekers.
Tot zover deed Pelle stilzwijgend zijn plicht.
Een enkele maal gebeurde het dat een bezoeker zonder aan te bellen de deur opende en wilde binnenstappen.
Dat liet onze Pelle niet toe en versperde dan woest blaffend de ingang.
Niemand waagde het Pelle te trotseren en dat wist ie.
Buiten Pelle hadden we nog een lapjeskat.
Elke dag om vijf uur wandelden zij samen naar binnen om mij eraan te herinneren dat het etenstijd was. Gezamenlijk nuttigden zij hun avondmaal. Als de poes klaar was, zorgde Pelle dat ook het poezenbakje grondig gereinigd werd.
Ik mis Pelle…
Hij was een wereldhond!