Prinses Sophie

Er was eens een prinses, die in een mooi paleis woonde.

Ze woonde daar met haar papa en mama, die ze jammer genoeg haast nooit zag, want papa was heel druk met het koning zijn en regeren en mama had het druk met koninginnenzaken.

Het gebeurde daarom vaak dat haar papa en mama op reis waren, om te kijken hoe het met de mensen in het land ging.

Op de ochtend van haar vijfde verjaardag, hoorde Sophie het geratel van wagens over de keien… Ze keek uit het venster en zag tot haar verdriet de Koninklijke koets  uitrijden.

Treurig keek ze het rijtuig na: “Papa en mama, zijn jullie vergeten dat ik jarig ben?” sprak ze vanachter het venster. Maar natuurlijk hoorden zij haar niet.

Als papa en mama er niet waren, noemde niemand Sophie bij haar naam.
Iedereen boog voor haar en sprak haar aan met: ‘Koninklijke Hoogheid’.

Omdat er voor Sophie gezorgd moest worden, woonde er een kinderjuffrouw in het paleis, naast de kamers waar Sophie speelde en haar schoonheidsslaapjes deed,  genaamd juffrouw IJswater.

“Goedemorgen Koninklijke Hoogheid! Heeft u goed geslapen?” snerpte haar stem, maar ze luisterde niet naar het antwoord van Sophie.

De prinses schoof uit de vensterbank en liep naar de juffrouw toe, die haar moest helpen aankleden.

“De Majesteiten bezoeken vandaag een weeshuis,” deelde ze mede.  “Voor het diner verwachten de Majesteiten terug te zijn om de verjaardag van uwe Koninklijke Hoogheid te vieren.”

Verheugd keek Sophie de kinderjuf aan: “Hebben ze eraan gedacht? Komen papa en mama op mijn verjaardag?”

“De verjaardag van uwe Koninklijk Hoogheid wordt in uw afwezigheid gevierd. Er zijn hoogwaardigheidsbekleders uitgenodigd, met hun echtgenotes.” Juffrouw IJswater keek haar gemeen aan. “Het diner voor uwe Koninklijke Hoogheid wordt in de kinderkamer geserveerd.” Ze grinnikte vals.

Sophie wachtte tot juf het wasgoed weg ging brengen en sloop toen stiekem haar kamer uit.
Ze rende de trappen af en de gangen door naar de keuken, waar Doortje Appelwang, de kokkin, de scepter zwaaide.

“Lieve help, daar hebben we uwe Koninklijke Hoogheid!” Door maakte een onhandig kniksje.
“Van harte gefeliciteerd met uw verjaardag! Juffrouw IJswater zei dat u een beetje ziek was, maar u ziet er patent uit!”

De kokkin boog zich vertrouwelijk naar Sophie: “Ik heb iets speciaals voor de verjaardag van uwe Hoogheid gemaakt!” Samenzweerderig fluisterde ze: “Een chocoladetaart…. daar houdt u toch zo van?” Sophie knikte en vroeg haar”: “Mag ik hem zien? Ik zou er graag een klein stukje van proeven…”
“Natuurlijk mag u hem proeven, ik heb hem voor u gemaakt!” zei Door.

Op de gang klonken snelle voetstappen.
Door legde haar vinger op haar lippen en verborg Sophie achter de kist met aanmaakhoutjes voor de oven.

Juffrouw IJswater wierp de deur open, stapte de keuken binnen en keek om zich heen.
“Kan ik u ergens mee helpen?” vroeg Door.
Hooghartig keek de juf om zich heen en toen naar Door; en zonder iets te zeggen verdween ze weer.
“Kom maar, uwe Hoogheid, ze is weg.”
Sophie keek haar blij aan en omdat ze nooit eens iemand had om te knuffelen, ging ze naar Door en drukte zich even tegen haar aan. “Ik heet Sophie…” zei ze en wees op zichzelf. “Wilt u alstublieft één keertje Sophie tegen mij zeggen omdat ik jarig ben?”
Ondanks zichzelf gaf Door Sophie een knuffel en zei zachtjes: “Fijne verjaardag Sophie.”
En toen ging ze een stukje taart afsnijden.

Ondertussen zocht juffrouw IJswater het hele paleis af naar de ontsnapte prinses.
Ze durfde niet te roepen, want dan zou iedereen weten wat er gebeurd was.

Ten einde raad vroeg ze een hofdame of ze haar gezien had.
Deze freule van Takken tot Kreupelhout zei: “Ja, ik heb haar door de gang zien hollen;  schandalig gewoon! Misschien is ze in de keuken, of anders zal ze in de koninklijke stallen zijn bij de paarden.”

De altijd bleke juf IJswater had een vuurrood gezicht van het hollen door het paleis.
Ze was zo boos dat ze besloot Sophie, zodra ze haar te pakken had, op te sluiten in de kinderkamer.

Buiten klonk het geratel van naderende koetsen.
Sophie hoorde ze aankomen en rende naar de ingang van het paleis.
Tot haar schrik liep ze daar juffrouw IJswater tegen het lijf.
“Meekomen Hoogheid, het is nu afgelopen met uw spelletjes!” Zij pakte Sophie stevig bij een arm en wilde haar meetrekken de trappen op.
Maar Sophie wilde de komst van haar ouders niet missen, want ze was immers jarig!
Ze gilde: ”Laat me los! Ik wil mijn mama en mijn papa!”
Op dat moment schreden haar ouders, de Majesteiten het paleis binnen.
De koningin snelde op haar kind toe, die door de juf  werd vastgehouden.
“Laat de prinses onmiddellijk los.” beval ze.
Juf hapte naar adem.
“De prinses is erg ongehoorzaam geweest en ze verdient straf!”
Juffrouw IJswater ging nog eens extra rechtop staan.
“Vanmorgen vertelde u mij dat de prinses ziek was… en nu wilt u me wijsmaken dat ze opeens heel ondeugend is? Dat klopt niet.” zei de koningin….
Ze stapte naar voren en stak haar handen uit naar Sophie.
“Kom maar bij mama, mijn lieve jarige dochter!”
Sophie vloog haar moeder in de armen en vroeg : “Mag ik bij mijn verjaardagsdiner zijn?”
“Natuurlijk mag je dat!” lachte ze. “Zonder de jarige is er geen feest.”
“En de hoogwaardigheidsbekleders met hun echtgenotes dan?” vroeg Sophie.
“Wat bedoel je?” vroeg haar moeder.
“Juffrouw IJswater zei dat jullie met elkaar mijn verjaardag gaan vieren en dat ik daar niet bij mag zijn en alleen op mijn kamer moet eten.”
Hoofdschuddend keek de koningin naar de kinderjuffrouw, die nog roder werd dan ze al was: “Wat heeft dat allemaal te betekenen? Ik wil dat u  onmiddellijk vertrekt.”

Nu stapte Sophies vader naar voren.
“Gefeliciteerd Sophie,” zei hij. “Heb je een verjaardagswens? Is er iets dat je héél graag zou willen hebben?”
Sophie keek op naar haar vader. “Ik wil het liefste een gewoon meisje zijn en geen prinses meer. Ik wil graag naar school en ik wil met kinderen spelen. En als ik jarig ben, wil ik al die kinderen op mijn feest uitnodigen.”
“Dat zijn een heleboel wensen,” lachte haar vader.

Die avond was het feest in het paleis.
Er waren geen kinderen, maar wel waren papa en mama er.
Ze deden spelletjes en toen het tijd was om te gaan slapen, bracht mama Sophie naar bed.
“Welterusten lief prinsesje, droom maar fijn en je dromen zullen uitkomen.” Ze kuste haar goedenacht en al gauw was Sophie diep in slaap.

Toen ze de volgende morgen wakker werd, lag ze in haar eigen bed. Ze keek om  zich heen en herkende haar kamertje. Ze wipte uit bed en keek uit het raam. Papa’s auto stond op de oprit en de hond liep buiten.
Sophie deed haar pantoffeltjes aan en ging naar beneden. Mama was in de keuken bezig om ontbijt te maken.
Sophie hield  even haar ogen dicht en deed ze toen weer open. Nee, ze was niet meer in het paleis. Ze zat nu thuis bij mama in de keuken.
“Kom maar gauw ontbijten, dan gaan we je aankleden en dan breng ik je naar school.” zei mama. Ze haalde een kistje mandarijntjes tevoorschijn en deed een deel in een hengselmandje.
“Dit is om op school te trakteren… en… je mag de hele klas uitnodigen voor je verjaardagsfeestje op woensdagmiddag.”

Sophie was blij weer een gewoon meisje te zijn.

                                                       —————————————-