Kiki en de pensionado’s 

Anno 2025

Kiki brengt al jaren haar vakanties door in een lieflijk kustdorpje aan de oostzijde van Spanje.
Tien jaar geleden viel ze daar voor een oud, idyllisch huis dat ze voor een schappelijke prijs kon bemachtigen.
Er was achterstallig onderhoud, want het had een tijd leeggestaan, maar Kiki was zo gecharmeerd van het betoverende plekje en het uitzicht aan de achterzijde dat tot ver over de boomtoppen reikte, dat ze die nadelen op de koop toe nam.
Allereerst moest het dak worden gerepareerd en daarna werd de buitenmuur, die gedeeltelijk was afgebrokkeld, aangepakt en kwam er een nieuwe poort in. Elk jaar liet ze wel wat doen. De luiken werden vervangen en het terras werd vernieuwd. Langs de terrasmuur werd een bloembak gemetseld en ingeplant. Het ging er steeds mooier uitzien.

Dit jaar wilde Kiki binnen het een en ander opknappen.
Een jonge Nederlandse bouwvakker, Stef, was bereid de klus te klaren als hij zijn vriendin Roos mee mocht brengen.
Volgens hem is Roos reuze handig met de kwast en samen zouden ze sneller werken.
Er werd een royale tijdlijn afgesproken waarbinnen het werk gedaan zou zijn, met voldoende ruimte voor de jongelui om ook nog een tijdje vakantie te vieren.  
De oude rook-lekkende open haard zal door een goed functionerend exemplaar worden vervangen en tegelijkertijd wordt de schoorsteen in orde gemaakt, zodat ze straks, op de soms kille avonden, veilig kan stoken.
De eerste week is Kiki in de buurt gebleven om te kijken of het wel goed ging.
Toen ze zag hoe snel en netjes er gewerkt werd, ging ze met een goed gevoel terug naar Nederland.

Kiki overweegt om dit jaar voor het eerst de decembermaand in haar Spaanse huis door te brengen en voor de feestdagen enkele dierbaren uit te nodigen.
Het lijkt haar helemaal geweldig om in haar pittoreske huis met zijn gezellige open haard kerst te vieren. Ze ziet zichzelf al zitten met haar vrienden rond het haardvuur…
De vlammen likken aan de houtblokken; nu en dan zakt er een blok en dan vliegen er vonken als vuurvliegjes omhoog.
Voor de liefhebbers is er warme chocolademelk…
Er staan lekkere hapjes en ze heeft natuurlijk een mooie fles wijn open getrokken…

Midden in haar mijmeringen gaat de bel.
Het zijn Stef en Roos.
“Jullie zijn er al!” Kiki is plezierig verrast.
“Kom binnen. Komen jullie nu rechtstreeks…?’
“Ja, uit Frankrijk. We hebben één nacht in een hotel geslapen.” knikt Stef.
“Ja, maar jouw bedden zijn lekkerder!” vindt Roos.
“Is alles goed gegaan? Hebben jullie alles af gekregen wat we besproken hebben?”
“We hebben foto’s, hè Stef?” doet Roos enthousiast.
“Ze staan op onze telefoons, we appen ze wel door.”
Stef haalt zijn mobiel tevoorschijn. “Kijk, het zijn er heel wat; je moet vegen.”
Kiki gaat de foto’s langs. “Wat een mooie foto’s!” Ze kijkt Roos aan. “En je hebt de keuken ook geverfd? Wat mooi!”
“Er was verf over,” legt ze uit. “dat is zonde om weg te gooien of te laten staan; want als je het later wilt gebruiken is het altijd ingedroogd.”

Kiki staat op.
“Ik ben een slechte gastvrouw. Willen jullie iets drinken, koffie of iets fris? Hebben jullie al gegeten?”
Stef en Roos kijken elkaar aan.
“Nog niet nee. Maar kan dat zomaar?”
“Ja hoor, ik heb altijd wel iets in huis.”

Kiki gaat naar de keuken en Roos volgt haar.
“Vertel eens, hebben jullie ook nog een beetje vakantie kunnen vieren?” wil Kiki weten.
“O ja, we hebben jouw scooter gebruikt, dat ging hartstikke goed! We zijn naar de markt geweest en daar heb ik zulke leuke kleren gekocht en heel goedkoop!
Bij die tent vlakbij het strand hebben we paella gegeten en sangria gedronken…” Roos wiebelt ritmisch met haar schouders en rolt glimlachend met haar ogen, alsof ze Spaanse muziek in haar lijf heeft opgeslagen.  
“En…we hebben avontuurlijke wandelingen gemaakt!
Als je daar landinwaarts gaat kom je best wel in een stuk woeste natuur!” Roos babbelt aan een stuk door.
Kiki vind het gezellig. “Als ik weer eens iets te klussen heb, zijn jullie dan van de partij?”
Roos kijkt zuinig. “Ik wil wel, maar Stef is met zijn eindfase bezig. Hij studeert af!”
“Hij studeert af?” vraagt Kiki verbaasd. “Ik dacht dat hij bouwvakker was! Hij kan alles en jij ook!”
“Hij zit op de Universiteit in Wageningen.”
“Dat is prachtig! Studeer jij ook?”
“Ja, Kunstacademie Arnhem.”
Roos bijt even op haar lip. “Ik weet steeds niet wat ik wil en dat wereldje leek me gezellig, maar het is het toch niet voor mij.”

Samen brengen ze het eten binnen en na het eten vertrekken de jongelui.
De spontane Roos geeft Kiki een knuffel en ze beloven contact te houden.

Spanje
Aan het eind van de middag stopt er een compacte Audi SUV voor Kiki’s huis.
Er stapt een stijlvolle donkerblonde dame uit met schouderlang haar dat ze met haar zonnebril naar achteren heeft gestoken.
Ze probeert de poort te openen, maar dat lukt niet, die zit op slot.
“Puedo ayudarle?”
Ze draait zich om en ziet een man staan, een gevorderde vijftiger met een flink postuur.
“Sorry, I am Dutch.”
“Ah… u bent een Nederlandse. Komt u voor Kiki?”
Hij heeft een prettige stem.
“Ja, ik kom uit Nederland. Kiki komt pas later en ze vond het een goed idee dat ik vooruit zou gaan.”
Ze steekt haar hand uit. “Ik ben Jolanda, vriendin van Kiki.” “Gert,” zegt hij. “Ik ben Kiki’s naaste buur hier.”
Jolanda pakt een aantekenboekje uit haar tas.
“Ik heb hier ergens opgeschreven waar ik de sleutel kan halen… bij eh.. hoe heet ze ook alweer…”
“U bedoelt Maria?”
“Ja, die bedoel ik.”
“Die woont op de hoek van dat drielinghuis, aan deze kant.”
“O ja, dat was het! Dank je wel Gert!”
Hij wijst verderop de straat in: “Voorbij de muur, achter die hoge haag, daar woon ik. Ik zal de poort open laten.
Kom gerust langs als je iets nodig hebt of ik kan helpen…”
“Dat is aardig van je Gert. Ik ga de sleutel halen en dan kom ik straks graag langs om te horen hoe het er aan toe gaat hier in het Spaanse. Misschien kun je me een beetje wegwijs maken, want ik ben hier nooit eerder geweest.”
“Je bent welkom!” zegt Gert. Dan haast hij zich naar huis om gauw een beetje op te ruimen en een fles wijn klaar te zetten.

Jolanda wandelt brutaalweg om het huis van Maria heen naar de smalle patio. Ze dropt een paar namen bij haar, natuurlijk van Kiki, maar o.a. ook die van Gert en ze doet of hij een oude bekende van haar is.
Maria, die maar een paar woorden Nederlands verstaat, heeft geen bericht van Kiki ontvangen en wil niets doen wat Kiki tegen de haren instrijkt..
Dan gooit Jolanda het over een andere boeg. Ze pakt haar aantekenboekje en zoekt iets op.
Ze kijkt Maria aan, legt haar hand op haar hart en zegt:
“Mi nombre es Jolanda.” (Mijn naam is Jolanda.)
En dan wijst ze op de vrouw: “Eres Maria?” (Bent jij Maria?)
Maria knikt en rebbelt er een stroom Spaanse woorden achteraan, die Jolanda niet verstaat.
“Soy amiga Kiki. (Ik ben Kiki’s vriendin.)
Kiki no llamó?” (Heeft Kiki niet gebeld?) Maria kijkt haar aan, maar reageert niet.
Jolanda kijkt weer in haar boekje. Ze is bijna aan het eind van haar hulpzinnetjes. Ze probeert het nog één keer:
“Debo tener la llave.” ( Je moet me de sleutel geven!)
Maria kijkt haar aan en schudt beslist haar hoofd.
Kiki vertrouwt haar en ze laat zonder bericht van Kiki niemand in haar huis.
Jolanda geeft het nog niet op. “Gert!” zegt ze met opgestoken vinger. Ze moet improviseren.
Ze wandelt weg om Gert op te halen.

Gert is verguld met de komst van Jolanda.
Vol ongeduld zit hij te wachten op de waranda van zijn typisch Spaanse huis met de wit gepleisterde muren.
Hij hoeft niet lang te wachten.
Met gebogen hoofd komt ze aanlopen.
Ze kijkt hem aan met haar speciale Jolanda-blik en zegt op droeve toon: “Nu heb ik zo’n lange reis gemaakt en ik zou zo graag even willen rusten. Maar die vrouw, die Maria, weigert mij de sleutel te geven.
Ik kan Kiki niet bereiken, want er is iets met haar moeder; en ze kan haar vader niet alleen laten.”
Ze komt overeind en zegt dramatisch: “Dan moet ik maar een hotel gaan zoeken…”
Die droeve woorden raken Gert in zijn man-zijn en in zijn hart. Hij biedt aan de sleutel van Kiki’s huis bij Maria op te vragen.
Wat Jolanda niet is gelukt, dat lukt Gert ook niet.
Maria brengt hem aan het verstand dat de afspraak met Kiki voor haar een heilige afspraak is!

Al gauw is Gert terug; hij voelt zich ongemakkelijk omdat hij heeft gefaald.
Het enige dat hij weet te bedenken om Jolanda te helpen, is haar zijn logeerkamer aan te bieden.
Dankbaar kijkt ze hem aan.
“Weet je het zeker?” vraagt ze ten overvloede.
“Ik kan je nu niets betalen, maar zodra Kiki hier is, maakt ze alles met je in orde, daar kun je op rekenen.”

Ze zitten samen op de waranda en genieten van een goed glas wijn bij het scheiden van de dag.

Dan oppert Jolanda: “Zullen we ergens iets gaan eten? Het hoeft niet heel uitgebreid. Weet je een leuk tentje in de buurt?”
“Jazeker!” Gert springt overeind.
“Er is een aardig ding aan zee, daar kun je goed vis eten.”
Stiekem hoopt hij daar enkele van de pensionado’s tegen te komen. Wat zullen ze opkijken als ze zien dat hij, Gert, zo’n mooie vrouw bij zich heeft.
Zeker Rein, die hem met zijn vijftien jaar jongere Bernice graag de ogen uitsteekt.

Hij boft. Er zit een groepje van vier bij elkaar en, nieuwsgierig als ze zijn, nodigen ze Gert en zijn dame uit om bij hen te komen zitten.
Jolanda doet het goed bij de groep.
Ze werpt telkens dankbare blikken op Gert en legt uit dat hij haar heel goed heeft geholpen. Ze vertelt er niet bij dat hij, net als zij, bij Maria bot gevangen heeft.

Het leven in Spanje kabbelt rustig door. Jolanda en Gert worden overal te eten gevraagd.
Jolanda zegt steeds dat het haar zo spijt dat ze nu nog even niets terug kan doen.

Na een aantal weken oppert ze een idee.
“Gert, lieverd, wij worden telkens overal gevraagd. Vind je het goed dat wij nu ook eens iets doen?”
Gert kreeg het spontaan warm toen zij ‘lieverd’ tegen hem zei, en was niet meer in staat haar ook maar iets te weigeren.
“We kunnen hier bij jou een feest geven, of we gaan met ons allen naar een restaurant, wat lijkt jou het beste… en het leukste?” Ze schonk hem een stralende glimlach.
Zoals gezegd kon hij haar niets weigeren. Toen zij eraan toevoegde: “Je weet dat alles in orde wordt gemaakt, zodra Kiki arriveert. Je moet het me alleen even voorschieten…” deed ze glimlachend een move… ze kuste zijn wang.
Gert schraapte zijn keel en, ondanks zijn emoties, kostte het de zuinige vrijgezel enige moeite om toe te stemmen, maar hij dééd het!
Jolanda was tevreden over zichzelf. Nu moest ze hem nog geld voor nieuwe kleren afhandig maken.
Ze wist dat Kiki nog in Nederland was, maar ze moest er  beslist voor zorgen dat ze vertrokken was met de ‘buit’ voordat Kiki een bom deed ontploffen.
“Schat, zou je iets voor mij willen doen?” ze plakte er een knuffeltje aan vast. “Wil jij mijn auto even vol tanken?”
Dat vond Gert leuk! Even op pad met die leuke hippe auto!
“Natuurlijk liefje, dat doe ik voor jou!”
Jolanda sloeg haar armen om zijn nek en drukte een kus op zijn lippen. “Je bent de liefste man die er bestaat!” zei ze stellig.
Gert vertrok en nu kon ze mooi even rond gaan en kijken of er nog iets van haar gading lag dat ze mee wilde nemen als ze vertrok.
Ze had een speciaal koffertje bij zich voor haar ‘gading’.
Ze onthield wat waar lag en vlak voor ze vertrok zou ze Gert naar de supermarkt sturen met een boodschap waar hij op moest wachten. Dat gaf haar de gelegenheid al haar spullen in de auto te pakken en stilletjes te vertrekken.
Hij moest haar alleen nog kleedgeld geven.
Misschien zou hij mee willen om te winkelen, maar hij liet zich door een ietwat gênant vrouwendingetje vast wel afschrikken.
Tja, Gert is een aardige, knappe man!
Ze heeft bewust zijn hoofd op hol gebracht en dat zal hem achteraf niet alleen spijten, maar ook boos maken.
Ze moet hem nog even rustig houden.
Ze haalt ingrediënten tevoorschijn om een lekkere maaltijd te maken.
De kip spettert in de pan en Jolanda is doende de groenten te snijden als hij binnen stapt.
“Dat wordt een smakelijke verrassing!” begrijpt hij.
Door haar toeschietelijkheid van die middag waagt hij het haar een zoen op haar hoofd te geven en loopt vals fluitend het terras op.
Hij wordt gevolgd door Jolanda die de tafel klaarzet om buiten te eten.
Gert krijgt een fles witte wijn in zijn handen gedrukt, met het verzoek hem te openen.
Jolanda zet het eten op tafel en verzucht: “Wat hebben we het goed, hè Gert?”
Ze heft haar glas… “Proost!”
“Proost…” ‘Als het zo toch eens zou blijven’, schiet het door zijn hoofd.

Zijn droom van vijf tellen vervliegt als Jolanda vraagt:
“Lieve Gert, morgen wil ik heel graag een nieuwe jurk gaan kopen voor het feest. Wil jij me nog eens…??”
“Hoeveel heb je nodig?”
“Het kan met duizend euro, maar vijftienhonderd is beter, want dan kan ik er schoenen bij kopen en een lippenstift in de goede kleur en dan kan ik bovendien mijn nagels laten doen.. Dat wil ik echt héél graag!”
Gert is er na al die weken al aardig aan gewend dat een vrouw geld kost. Flink wat geld kost.
Maar hij wordt gelukkig van haar.
Zij heeft inspraak gehad op zijn manier van kleden en ze is mee geweest naar zijn kapper om een flatteuze coupe af te dwingen.
Ze hebben het gezellig en hij heeft voor het eerst een uitbundig sociaal leven! Hij wordt voor vol aangezien en overal bij gevraagd.
Zijn zelfbeeld is in positieve zin bijgesteld.

Hij realiseert zich dat hij verliefd op haar is. En nog wel op een moment dat ze hem weer een flink bedrag afhandig probeert te maken.
Het maakt hem niks uit. Hij recht zijn schouders en zegt:
“Als jij daar gelukkig van wordt, dan regelen wij dat.

Jolanda staat op en slaat haar armen om zijn nek.
“Dank je wel!” zegt ze zacht en legt haar wang even tegen de zijne.
Ze staat op om de tafel af te ruimen en laat haar telefoon op de tafel liggen.
“Wil je koffie, Gert?” klinkt het uit de keuken.
“Ja graag!” antwoordt hij en dan valt zijn blik op haar telefoon die begint te trillen.
Hij pakt hem op en leest een stukje verontrustende tekst.
Hij pakt hem op en loopt naar de keuken.
“Jolanda, er is een bericht voor jou. Ik heb daar een deel van gezien toen ik je mobiel oppakte.”
Hij pakt haar bij haar schouders en draait haar om en legt zijn hand onder haar kin. Hij kijkt haar recht aan.
“Wat heeft dat te betekenen? Je moet weg wezen omdat Kiki onderweg is?”
Jolanda voelt de grond onder zich weg zakken.
De Gert die zij zag als een zwakke man die ze gemakkelijk dacht te misleiden, blijkt anders in elkaar te zitten dan zij had gedacht.
Op het moment dat hij de boodschap las, had hij onmiddellijk in de gaten dat ze hem bespeelde.
Hij sprak tegen haar met ingehouden woede.
“Leg mij dat eens uit Jolanda, wie ben jij en wat ben jij?”

Jolanda werd beurtelings rood en bleek….
Ze had nooit gedacht dat Gert haar in verwarring kon brengen, of dat hij ook maar iets in zich had wat haar aantrok.
En nu, in zijn woede, ziet zij een man die naast zijn hulpvaardigheid, eerlijkheid en nog veel meer goede eigenschappen, een onverzettelijkheid en een kracht in zich bergt, die haar volledig van haar stuk brengt.
Wat had ze gedaan!
En wat had ze hem nog aan wìllen doen…
Ze knippert uit alle macht om haar tranen tegen te houden, maar het is vergeefs, haar tranen wellen op.
Ze zou zich op dit moment zo graag in zijn armen willen werpen, maar hij was boos op haar.
Hij verdiende de waarheid.

Ze ademde diep in en liet haar blik over zijn gezicht glijden. Dat goede gezicht dat pas in zijn boosheid zoveel mannelijkheid los liet… waarom had zij dat niet gezien? “Kiki is mijn halfzusje.” Zo, dat was eruit.
Met de rug van haar hand veegt ze een traan weg.
“Ik was nog maar een kleuter toen mijn vader is weggegaan om met Kendra, de moeder van Kiki, te gaan samenwonen. Kiki was toen nog niet geboren.
Ik hield van mijn vader en hij hield van mij, maar na de geboorte van Kiki mocht ik van Kendra niet meer komen. Dat maakte ze op allerlei manieren duidelijk en dat ging niet zo leuk. Als mijn vader er niet was, liet ze mij niet eens binnen en ik mocht nooit mijn zusje zien.
Vorig jaar is mijn vader overleden en Kiki heeft flink wat geërfd. Het lijkt erop dat mijn vader zich niet heeft gerealiseerd dat hij twee dochters had. Misschien was hij te ziek, dat is mogelijk, want Kendra hield mij ook bij hèm weg.”

Jolanda slaakt een trillende zucht.
“Ik vind het erg om het te moeten bekennen, maar ik was zo jaloers op Kiki.
Zij had haar moeder en mìjn vader en ik had alleen mijn moeder die altijd lelijk over mijn vader sprak.”
Jolanda buigt haar hoofd en slaat haar handen voor haar gezicht. Nu komt het moeilijkste. Ze kijkt Gert weer aan.
“Het is heel lelijk wat ik wilde doen. Ik wilde Kiki op hoge kosten jagen. Ik accepteerde dat jij daar de dupe van zou worden en ik dacht dat wat ik jou aandeed slechts nevenschade was.” Ze draaide even haar hoofd weg.
“Ik begrijp het volledig dat je me de deur uitgooit, ik heb niet beter verdiend. Zodra ik terug in Nederland ben, zal ik je het geld overmaken dat ik van je heb afgepakt.”
Ze stak haar beide handen naar hem uit.
“Ik hoop dat je me ooit kunt vergeven en…” Ze viel stil.

Gert heeft haar helemaal uit laten spreken.
Hij schudt zijn hoofd. “Meisje meisje, wat heb jij het jezelf moeilijk gemaakt.
Het lijkt met het beste dat je hier blijft en als Kiki arriveert gaan we het gesprek aan. Kiki kan niet helpen wat haar moeder heeft gedaan en misschien weet ze dat niet eens. Als je liever alleen met haar spreekt, dan is dat ook goed natuurlijk, maar weet dat ik er voor je ben.”

“O Gert…” Hulpeloos kijkt ze hem aan.
Dan steekt hij zijn armen uit en ze vliegt erin.
Als ze dicht tegen hem aanstaat zegt ze: “Ik moet je nog één heel lelijk ding vertellen en dan is het klaar. Ik wilde wat spullen van jou meepikken als ik er vandoor ging, omdat ik hoopte dat jij dan nog bozer op Kiki zou zijn.”
“Het belangrijkste heb je al gestolen, dat is mijn hart,” zegt hij. “En daarover ben ik helemaal niet boos op Kiki.”

Die avond sliep Jolanda bij Gert in het grote bed.

De volgende dag arriveerde Kiki.
Ze hoorde van Maria dat een dame de sleutel van haar huis had gewild en dat die dame bij Gert onderdak had gekregen.
Maria was trots op zichzelf dat ze niet had toegegeven.

Nieuwsgierig geworden ging Kiki naar Gert, waar ze hem met Jolanda aantrof.
Gert stelde hen aan elkaar voor.
Er werd een flinke pot koffie gezet en daarmee togen ze
gedrieën naar de waranda.
Jolanda vroeg Kiki of ze wel eens iets over haar gehoord had.
Kiki keek haar aan.
“Ik heb van papa gehoord dat ik een halfzusje had, maar mijn moeder wilde niks over jou horen en we mochten niet over jou praten.”
“Weet je ook waarom?”
“Volgens mij was ze jaloers, niet meer en niet minder.”
“Dat is een naar trekje, daar weet ik alles van, daar heb ik ook behoorlijk last van gehad.”
Hierna vertelde Jolanda Kiki alles, wat ze ook aan Gert had verteld. Dat ze wraak wilde nemen voor hetgeen Kendra haar had aangedaan.
Kiki werd geraakt door haar eerlijkheid.
“Ik kwam bij jullie aan de deur, omdat ik wist dat ik een zusje had gekregen. Maar ik mocht jou nooit zien van Kendra, laat staan jou vasthouden…”

Toen ze dit verteld had sprong Kiki overeind. Ze spreidde haar armen uit en zei: “Kom hier zusje, dat gaan we gelijk rechtzetten!”
Ze keken op toen ze een klik hoorden.
Gert had dit heel bijzondere moment op een foto vastgelegd.
Kiki bleef gezellig de hele dag ‘hangen’.
Na twee weken reisden de twee zussen samen terug naar Nederland.
Jolanda verkocht haar huis en maakte zich klaar om naar Spanje te emigreren.
Ze trok bij Gert in en stond erop om hem al het financiële leed te vergoeden. Ze wilde hun leven samen met een schone lei beginnen.
Kiki trof voorbereidingen om haar gedroomde Spaanse kerstfeest te vieren.
Dat kon bij voorbaat al niet meer stuk. Want haar mooiste cadeau was een zusje, waar ze haar hele leven al naar verlangd had.

                                ———————————-