De decembermaand nadert met rasse schreden en zoals altijd verheug ik me erop.
Binnenshuis komt het er extra mooi uit te zien met geurig dennengroen en elke avond branden er kaarsjes. Bij het versieren van de kerstboom spelen we traditionele kerstliedjes af.
De afgelopen week heeft het gesneeuwd en menigeen verzuchtte hoe mooi het zou zijn als er dit jaar op Kerstavond ook eens een pak zou vallen…
Herinneringen uit de jaren vijftig…
Veel ouderen weten nog wel dat er vroeger iedere winter een flink pak sneeuw viel.
Om de gladheid te bestrijden, strooide mijn moeder as uit de haard over het pad naar de achter-schuur, waar het kolenhok was.
In die tijd werden de wegen nog niet gepekeld, maar reed er een zandwagen door de straten met een man, staande in de laadbak, die telkens met een brede zwaai een schep blond zand over de besneeuwde weg uitstrooide.
In onze laan maakten de oudere jongens een lange, letterlijk spiegelgladde, glijbaan en ik maakte met mijn vriendinnetje Elise een sneeuwpop met twee kooltje als ogen en een wortel als neus.
Hij kreeg een oude sjaal van mijn opa om en ik wilde hem een ongebruikte bril van mijn vader opzetten, maar dat mocht niet. Zodra hij stond, gingen we op zoek naar verdere attributen om onze sneeuwpop zo mooi mogelijk te maken. Op een veldje verderop in de laan vonden we een paar goede stokken, die geschikt waren als armen. We wilden ook graag een muts voor onze koude vriend, maar onze moeders wilden geen muts afstaan. Ook de bezem mochten we niet gebruiken en daarom gingen we terug naar het veldje en vonden daar een lange stok.
Hij stak boven de sneeuwpop uit en toen bedachten we dat het een staf zou zijn… De staf van Sinterklaas…
Dan hoefden we geen muts te hebben, maar we moesten wel een Sinterklaashoed maken.
De moeder van Elise was vroeger schooljuffrouw geweest en zij kon goed knutselen.
Uit karton sneed zij de voorkant van een Sinterklaashoed. Wij mochten hem rood verven en toen dat gedaan was moest hij drogen en daarna plakte zij er een geel papieren kruis op.
Wij waren trots op onze sneeuwpop.
Helaas, jammer voor ons, woonde er bij ons aan de overkant een meisjes hatende puber, Niko, die er plezier in had om jongere kinderen te pesten. Daarom gooide hij onze sneeuwpop om en trapte hem plat.
Niko was zes of zeven jaar ouder dan wij.
Toen wij met de hoed voor de Sinter-sneeuwpop naar buiten kwamen was hij net druk doende onze mooie pop te vernielen.
Elise en ik vonden dat heel erg, want na een hele middag spelen en bouwen aan de sneeuwpop, hièlden wij van hem.
Wij holden ernaar toe om te proberen nog wat te redden, maar er viel niets meer te redden.
Toen kwam mijn vader de straat inrijden.
Hij zag gelijk wat er aan de hand was.
Hij zette de auto stil en riep Niko bij zich, die er juist vandoor wilde gaan.
“Niko, jij bent een flinke vent, nietwaar?” Hij keek hem vorsend aan.
“Weet jij hoe het komt dat de sneeuwman is vertrapt?”
“Nee meneer.”
“Jij bent naast deze meisjes een grote kerel. Als jij nu eens een paar flinke grote sneeuwballen rolt en een kleinere voor het hoofd, dan kom ik dadelijk een kijkje nemen en zo nodig helpen om ze te plaatsen.”
Hij wierp een blik op de wortel waar Niko, om ons extra te kwetsen, een hap van had genomen.
“Als je daarmee klaar bent Niko, ga dan even bij je moeder een andere wortel halen en een paar kooltjes.”
Vader bukte zich en pakte de sjaal van opa.
“Deze kunnen we nog wel gebruiken.”
Hij richtte zich weer op de jongen.
“Wat denk je ervan…”
Hij wreef in zijn handen en keek hoe laat het was.
“Let op jongen, ik neem de tijd op. Als ik tot drie heb geteld dan begin je. Er is vast niemand in de laan die zo snel een grote sneeuwbal kan rollen als jij.
Een.. twee…drie! Rollen maar!”
Vader zette de auto weg en kwam terug om Niko aan te moedigen.
Hij werkte zich in het zweet en mijn vader prees hem:
“Goed zo! Je bent nog sneller dan ik dacht!”
Elise en ik wìlden eigenlijk niet zo’n hoge sneeuwpop van twee grote ballen. Wij konden veel leuker spelen als hij net zo groot werd als de pop die wij zelf hadden gemaakt.
Ik trok mijn vader aan zijn mouw en fluisterde het in zijn oor. Hij lachte: “Het komt goed, wacht maar af..”
Bal nummer één werd op zijn plek gezet en Niko sloofde zich met een vuurrood hoofd uit om bal nummer twee ook zo snel klaar te krijgen.
Dat lukte hem wonderwel.
Vader zei: “ Dit is geweldig! Je hebt een record gevestigd. Twee grote ballen binnen tien minuten. Dat heb ik nog nooit meegemaakt.”
Bal nummer twee kwam naast bal nummer een te staan.
Niko kwam erbij staan en keek mijn vader vragend aan.
“Zetten we ze nu op elkaar?” vroeg hij.
“Nee,” zei m’n vader, “We zetten ze naast elkaar.
Er waren twee verdrietige meisjes en nu hebben ze straks ieder hun eigen sneeuwpop.”
“De mijne krijgt de Sinterklaashoed,” claimde Elise alvast.
“En de mijne dan?” vroeg ik.
“De jouwe wordt een witte zwarte Piet.” zei mijn vader.
Opgetogen keken Elise en ik elkaar aan.
“Jottem!!” riep Elise en ze begon te springen… en toen ging ik ook springen…
Niko kwam naar buiten met zijn moeder.
Ze wilde weten of háár Niko echt zo’n snelle jongen was en of hij werkelijk zóiets aardigs voor de meisjes had gedaan.
Mijn vader beaamde dat en gaf Niko een klap op zijn schouder.
Nico’s moeder had een worteltje bij zich en, omdat ze vanwege de centrale verwarming geen kolen gebruikte, een zakje met dropjes..
Toen ze zag dat de witte zwarte Piet nog geen neus had, stuurde ze Niko naar binnen om nog een worteltje te halen.
Mijn Piet kreeg een gekleurde sjaal om zijn hoofd geknoopt met een pauwenveer uit de vaas in de hal.
Eerlijk gezegd bleef Niko een vervelende klier, maar hij heeft nooit meer sneeuwpoppen in elkaar getrapt.
——————–
Geef een reactie