De inboedel

Tijdens de warme nazomerdagen blijft het rustig in de antiekzaak waar Denise de scepter zwaait. Het ligt echter niet in haar karakter om mee te gaan in de lome flow en te accepteren dat er niets gebeurt in haar smaakvol ingerichte hal die gedeeltelijk  is onderverdeeld in kamers met een eigen karakter.

Je kunt een ruimte betreden en je in een kasteel wanen of een eindje verderop het gevoel hebben je in een schattig woonwinkeltje in Laren te bevinden… Vooraan rechts is het Zuid Afrika… met vier indrukwekkende massieve olifant stoelen en een loodzware tafel in het midden welke een geweldige uitstraling geven.

Er zijn wanden met prachtige klokken in velerlei stijlen uit vele hoeken van de wereld. Typisch Nederlands zijn de tientallen Friese staartklokken en Amsterdamse staande horloges. Sommigen hebben prachtig ingenieus uitgewerkte mechanieken.

Denise schenkt daar even geen aandacht aan en bedenkt dat ze, nu het zo rustig is, mooi de gelegenheid heeft om accenten te verleggen. Er wordt met tafels gesleept en daaromheen worden stoelen geschoven. Het meubilair gaat ze wrijven tot het glanst; serviesgoed dat tevoorschijn wordt gehaald moet worden gewassen en daarna zullen de tafels worden gedekt.

Haar devies ‘Actie is Reactie’ wordt bevestigd als ze van haar werk wordt gehaald door een casual geklede heer die de bel laat rinkelen. Denise loopt naar voren en knikt de klant vriendelijk toe. ‘Wilt u even rondkijken?’ vraagt ze tegemoetkomend.

‘Nou nee, eigenlijk niet.’ De man kijkt om zich heen. ‘Mooie dingen heeft u,’ zegt hij.

‘Ja,‘  is Denise het met hem eens. Dan vraagt ze: ‘Kan ik iets voor u doen?’

‘Het zit namelijk zo,’ begint hij. ‘Koopt u ook inboedels?’

‘Jazeker doen wij dat, mits het interessant voor ons is. Een boedel moet voor een groot deel antiek zijn. Ik kan een taxatie voor u doen en dan spreken we een bedrag af. Meestal willen klanten die ons een boedel aanbieden de woning verkopen en hem bezemschoon opgeleverd hebben.’

‘Dat is goed.. Dat klinkt goed, komt u maar langs.’ knikt hij.

Denise gaat hem voor naar het kantoor en biedt de klant een kopje koffie aan. Daar maakt ze aantekeningen. Ze verneemt dat hij Hans ten Broeke heet en dat het om het appartement van zijn moeder gaat, die kort geleden is overleden. Ze maken een afspraak voor de taxatie.

Denise wordt prettig verrast als ze het smaakvolle appartement betreedt. Het is niet zozeer de kostbaarheid van de boedel, want het antiek is de laatste jaren jammerlijk in prijs gedaald, maar de genoeglijke sfeer die er hangt. Het appartement op zichzelf is heel mooi met een groot terras en een prachtig uitzicht over weilanden met in de verte enkele paarden.

Er worden gelijk spijkers met koppen geslagen.

Denise fotografeert en nummert elk stuk antiek. Daarna nemen ze plaats aan de bridgetafel, waar Denise de nummers van een bedrag voorziet, alles bij elkaar optelt en berekent wat het gaat kosten de woning schoon op te leveren.

Voor het zover is vraagt Denise: ‘Zijn er nog meubels of voorwerpen die u wilt houden, foto’s of iets wat u dierbaar is?’

 ‘Nee… Een paar kleine dingetjes heb ik al meegenomen. Ik wil graag weten wat u wilt geven voor alles wat er nog staat.’

Denise noemt het bedrag en Hans ten Broeke gaat akkoord.

Voor Denise zijn er twee meubelstukken die de deal tot een succes moeten maken: een commode en een gesigneerd bureautje.

Na het weekend zal het appartement worden ontruimd en Denise neemt de sleutel in ontvangst.

Die maandag moet er veel gebeuren. Denise arriveert als eerste en daarna rijden een grote en een kleinere vrachtwagen het terrein op, beide bemand met twee personen. Er wordt er hard gewerkt. Denise geeft aanwijzingen over veilig inpakken, geeft aan wat er naar de kringloop kan en wat naar de stort moet. Ze ziet er op toe dat voorwerpen van waarde voorzichtig worden behandeld.

Dan gaat de bel en zonder af te wachten of ze worden binnengelaten stappen twee dames de kamer binnen, een stevige dame en een mager vrouwtje. Ze leggen uit dat ze jarenlang trouwe bridgevriendinnen zijn geweest van de onlangs overleden mevrouw ten Broeke.

Denise kijkt hen aan. ‘Dat is mooi; wat kan ik voor u doen?’

De stevige dame neemt het woord. ‘Hans heeft gezegd dat wij allebei een aandenken mogen uitzoeken aan Mies.’

Oké…’zegt Denise behoedzaam. ‘En waaraan had u dan gedacht?’

‘Wij hebben er goed over nagedacht; de commode kunt u bij mij thuis afleveren en het bureau bij mijn vriendin.’

‘Juist,’ zei Denise. ‘Dat kan, maar dat gaat u … kosten.’ Ze noemt het bedrag dat zij ervoor in haar hoofd heeft.

De dames kijken haar verbaasd aan. ‘Nee, dat kan niet kloppen.’ zegt de stevige dame. ‘Hans heeft gezegd…’

Denise legt haar hand op haar hart. ‘Hans heeft de volledige inboedel aan mij verkocht, dus alles wat hier staat is mijn eigendom.’

‘Ja, nee, dat kan niet, want wij moesten eerst nog iets uitzoeken. Hanneke, zeg jij nou ook eens wat!’ De pratende dame geeft haar vriendin een stevige por. Het iele dametje kucht een keer en dan beaamt ze met een door roken aangetaste stem: ‘Dat heeft hij inderdaad gezegd.’

Denise oppert: ‘Als het u alleen om een aandenken gaat, dan mag u wel iets uit een van deze twee dozen uitzoeken. In die grote doos zitten boeken en in die andere zitten hebbedingetjes. ik heb hier een geborduurd bridgekleed… , vindt u dat niet passend als herinnering? En er zijn ook een heleboel cd’s, daar mag u er best een paar aardige van uitzoeken’

De dames negeren Denises aanbod en laten zich daarmee flink in de kaart kijken. Met een strak gezicht marcheert de stevige dame de kamer uit met haar vriendin in haar kielzog.

Denise schudt haar hoofd en richt zich op het resterende goederen. ‘Nog even doorpakken jongens! Dan kunnen we op tijd naar huis!’