De Huurmoordenaar

Anno 2025

Ursula en Peter woonden in de Achterhoek, in een mooi appartement van een oud herenhuis, vanwaar ze prachtig uitkijken over de velden.
Beiden waren gepensioneerd, gezond en vrij om hun leven zo in te delen als ze maar wilden.
Ze maakten reizen door Europa, gingen op safari in Afrika, wandelden over de Chinese muur en planden in de herfst een rondreis door Japan.
Wanneer ze thuis waren, in de Achterhoek, maakten ze wandelingen en fietstochten door de uiterwaarden van de IJssel en zwierven door de bossen.

Die laatste dag trokken ze over de Hoge Veluwe en aten een pannenkoek voor ze terugfietsten naar huis.
Het leven was één aaneengeschakeld feest.
Peter en Ursula hadden het geluk dat ze na hun werkzame leven hun dromen waar konden maken.
Bovenal waren ze gelukkig met elkaar. Ze deelden niet alleen interesses, maar hadden elkaar innig lief.

Na deze fysiek best wel pittige dag, gingen ze vroeg naar bed, want Ursula voelde zich niet zo lekker.
Dat weerhield haar er echter niet van om de reisgids van Alaska mee naar boven te nemen.
Alaska behoorde tot de gedroomde bestemmingen; ze wisten van vrienden dat de natuur daar spectaculair was. Ursula nestelde zich lekker in haar bed.
“Kijk dit eens door, Peter… Wat je aantrekkelijk lijkt, moet je me voorlezen.”
Ze was een beetje kortademig en pakte even zijn hand vast.
“Natuurlijk, dat doe ik.”
Opmerkzaam keek hij haar aan. Ze zag wasbleek.
Toen hij haar haar een kus wilde geven voelde hij dat ze klam en koud was. Hij legde zijn hand om haar gezicht.
“Lieverd, je bent bezweet en koud. Heb je ergens pijn?”
Ursula wilde iets terugzeggen, maar ze hapte naar adem en keek hem alleen maar aan.
“Blijf lekker liggen, ik bel de dokter!”
Peter liep met zijn telefoon naar de badkamer.
Het duurde even voordat hij de avonddienst te pakken had. De jonge dame aan de telefoon informeerde of mevrouw nog aanspreekbaar was en adviseerde hem met haar naar de huisartsenpost te komen.
“Mijn vrouw is erg ziek. Waarschijnlijk heeft ze een hartaanval! Stuur alstublieft een arts!” drong Peter aan.
Hij haastte zich terug naar Ursula en tot zijn ontzetting ontdekte hij dat ze niet meer bij bewustzijn was.  
Hij ging bij haar op het bed zitten en trok haar in zijn armen…
”Ursula, wakker worden! Hoor je mij liefste?”
Hij tikte zachtjes op haar wangen.
“Ik hou van je, je moet wakker worden; kom, doe je ogen open, dan weet ik dat je er nog bent…”
Hij legde haar neer en belde 112.
“Peter Broere. Mijn vrouw is buiten kennis en er moet direct een arts komen.”
De dame aan de telefoon pakte gelijk door:
“De arts met ambulance is onderweg.”

Peter deed de lampen aan en zette de deur open.
Ursula lag nog precies zoals hij haar had neergelegd.
Hij legde zijn oor op haar borst en wist niet zeker of hij haar hart hoorde kloppen, of dat het zijn eigen hart was.

Het duurde niet lang.
De arts en haar assistent haastten zich naar binnen; in één oogopslag overzag ze de situatie en kwam in actie.
“Meneer,” vragend knikte ze naar Peter… “Haar naam?”
“Ursula, mijn vrouw heet Ursula…”
“Ursula! Ursula, als je mij hoort, knijp dan in mijn hand,”
Er gebeurde niets.
Ze pakte haar stethoscoop en luisterde aan haar borst.
Hoofdschuddend nam ze hem terug en keek Peter aan:
“Het spijt mij zeer, maar uw vrouw is overleden. Gecondoleerd met uw verlies.”
Verbijsterd keek hij haar aan.
“Dat kan toch niet zomaar? We hebben vandaag een eind over de Veluwe gefietst en toen was er niets aan de hand. We hebben daar een pannenkoek gegeten…
Het enige vreemde was dat ze vroeg naar bed wilde. Ursula is een avondmens!”

Hierna belandde Peter in een roes.
Er moest van alles geregeld worden…
Zijn dochters, Els en Fenna, kwamen over met hun partners. Zij schreven de kaarten en hielpen met het regelen van de begrafenis.
Ursula had nog een broer, Matthieu, die het ook moest weten…
Haar lichaam werd opgehaald en gelukkig konden zijn dochters uitzoeken wat ze aan moest.

Een half jaar later…
Het ging niet goed met Peter.
Hij kon moeilijk alleen zijn en miste zijn vrouw elke dag.
Het geklik van haar hakjes op de stenen vloer in de hal… Haar vrolijk lach en haar enthousiasme bij grote en kleine gebeurtenissen…
De laatste tijd werd er vanuit zijn vriendenkring weleens voorzichtig een balletje opgegooid of het een idee zou zijn om een advertentie te plaatsen; om op deze manier een gezellige reisvriend(in) te ontmoeten…
Vreselijk vond Peter dat.
Ursula en hij waren tweeënveertig jaar samen geweest, en hij zou haar plaats nooit zomaar aan een ander overdoen.

Eenmaal thuis, met een lange eenzame avond in het vooruitzicht, schonk hij zichzelf een whisky in.
In een keer sloeg hij de drank achterover en schonk opnieuw in.
Ter vervanging van een avondmaal hapte hij een stuk worst weg uit de koelkast.  
De drankfles bleef op tafel staan om zijn glas bij te kunnen vullen.
Ter verstrooiing zapte hij langs de televisiezenders op zoek naar een film… en bleef hangen bij de titel:
DE HUURMOORDENAAR
Het was spannend en hij werd getriggerd door de gedachte dat je uit het leven kon stappen door ‘dienstverlening’.

Met zijn dochters had hij het wel eens over euthanasie gehad, maar dat vonden ze een absurde gedachte; bovendien gold dat alleen voor mensen die ondraaglijk moesten lijden.
“Pap, je bent verdrietig omdat mama er niet meer is.” zei Els. “Zij zou nooit willen dat je zomaar de rest van je leven zou weggooien. Ze zou juist willen dat je doorleefde…voor haar! Misschien kun je ergens heen gaan waar je graag met háár naartoe had gewild.
Als je daar bent voel je misschien haar nabijheid, jullie verbondenheid met elkaar.”
Fenna viel in: “Als je het in je hoofd niet kunt verwerken, dan is het misschien een idee om brieven aan mama te schrijven…” Ze stak haar hand op. “Nee, laat me nou uitpraten, ik weet dat je geen postadres hebt. Maar ik beloof je… en jij ook hè Els, dat wij, als jij ooit komt te overlijden, die brieven bij jou in de kist zullen leggen, zodat jij ze meeneemt naar mama.”
Geëmotioneerd omhelsde hij zijn meiden en niet veel later vertrokken ze naar hun eigen levens.

Maanden kropen voorbij.
Op de dag van Ursula’s verjaardag kwam er een belletje: “We denken aan je pap!”
De tijd heelt alle wonden werkte bij hem niet.
Hij verlangde zó erg naar Ursula, dat hij er fysiek onder begon te lijden.
Els en Fenna woonden ver weg in een grote stad.
Zij hadden er geen idee van dat er in het hoofd van hun vader een desastreuze drang naar zelfvernietiging groeide.
De herfst brak aan. De bomen kregen herfstkleuren en de dagen werden korter.
Peter was altijd een goede slaper geweest, maar sinds Ursula er niet meer was, liep hij ’s nachts vaak rond te spoken.
Op zo’n winderige natte herfstnacht toen hij zijn onrust weer niet de baas kon, deed hij zichzelf een belofte.
Morgen zou hij naar Amsterdam rijden en op zoek gaan naar een drugshandelaar.
Hij wist wat hij wilde. Een overdosis leek hem het minst belastend, ook voor de kinderen.
Hij zou een paar slaappillen innemen en als hij lag te slapen, moest een huurmoordenaar de overdoses bij hem injecteren, zodat hij niet meer wakker zou worden en dan kon hij naar zijn geliefde Ursula gaan.

Toen hij de beslissing had genomen kwam hij tot rust.
Hij ging naar bed, en voor het eerst sinds de dood van Ursula sliep hij de hele nacht door.
De volgende ochtend was hij zich ten zeerste bewust van het plan dat zich de vorige avond in zijn hoofd had gevormd.
Hij overlegde met zichzelf of hij dit echt wilde… of hij dit niet had bedacht omdat hij altijd moe was door het gebrek aan slaap.
Het was niet niks.
Hij besloot zichzelf de tijd te geven tot na het weekend.
En mocht het goed voelen, dan was het klaar en zou hij zichzelf hier niet meer mee lastig vallen, maar zijn lot accepteren.

De dagen die volgden bleef het droog.
De herfstzon toverde goudgeel licht op de bomen.
De bospaden waren bedekt met een tapijt van bladeren.
Nadenkend bewoog Peter zich voort over de paden waar hij ook zo vaak met Ursula gewandeld had.
Hij stelde zich voor dat hij en niet Ursula overleden was. Zou zij dan net als hij ook niks van haar leven maken?
De jaren die haar zouden worden gegeven, zou zij die verspillen, net zoals hij dat nu probeerde te doen?
Nee, zijn Ursula was dapper. Zij zou haar best doen om er iets goeds van te maken en dankbaar zijn voor de jaren die haar nog gegund waren.

Peter was eruit.
Wat gisteravond nog een goed en aantrekkelijk plan leek te zijn, bleek in werkelijkheid een bedrieglijk monster.  
De lethargie, die hem sinds de dood van Ursula in zijn greep hield, gleed van hem af.
Voor Ursula zal hij zijn best doen om het beste uit zijn leven te halen.
Als ze nog geleefd had, waren ze eind december drieënveertig jaar getrouwd.
Hij gaat de kinderen en kleinkinderen uitnodigen, want juist die dag was altijd de gelukkigste voor Ursula.
Die herinnering aan haar is absoluut een feestje waard.

Vanaf die dag gaat het bergopwaarts met Peter.
De film van de huurmoordenaar heeft hij gewist.

Op de eerste sterfdag van Ursula vindt Peter zichzelf in Alaska. Vandaag is het niet alleen een dag van rouw, maar ook van dankbaarheid omdat ze zoveel jaren samen mochten zijn.
Die avond schrijft hij haar een brief.
Hij heeft het advies van Fenna opgevolgd en haar, sinds de dag dat hij haar verloor, doorlopend brieven geschreven.
Deze bijzondere brief gaat over hun laatste gekoesterde wens, hun droomreis, de reis naar Alaska die Peter nu alleen maakt.
Hij weet waar ze naar uitkeek en waar ze het meest van zou hebben genoten.
Met zijn pen verhaalt hij zijn belevenissen, die voelen als hun belevenissen.
Terwijl hij schrijft voelt hij haar nabijheid tot diep in zijn ziel.
Twee weken later vliegt hij terug naar huis, waar zijn dochters hem staan op te wachten.
Popelend kijken ze uit naar hun vader.
Ze zien een sterke en herboren man de gate uitkomen.
De reis naar Alaska heeft hem goed gedaan.
Zijn Ursula zal hij nooit vergeten, maar zij, zijn kinderen hebben hun vader terug, sterker dan voorheen.
Hij is door een dieper dal gegaan, dan waar zij weet van hebben. Maar hij heeft het overleefd.  
Zodra hij hen ontwaart opent hij zijn armen en zijn hartelijk lach weerklinkt zodra ze erin vliegen.
“Welkom thuis pap!” Van twee kanten tegelijk wordt hij gezoend.
“Kom je bij ons eten?” vraagt Els.
“Onze mannen zijn aan het koken.”

                            ——————-