anno 1955
Mijn vriendinnetje Lisa zat op pianoles.
Ze vroeg mij wel eens mee en dan mocht ik binnen op haar wachten…
Vanachter die twee ruggen droomde ik dat mijn spel, als ik ooit op les zou mogen, tot in de hemel zou doorklinken.
Thuis hadden we een ouderwetse zwarte piano waarop alleen mijn jongere zusje les kreeg.
De lerares zag er mooi uit.
Haar knappe gezicht werd omlijst door golvend blond haar dat achter in haar nek in een netje gevangen werd, dat met een groen fluwelen lint om haar hoofd zat.
Alleen een klein glasbrilletje zorgde ervoor dat ze er uitzag als een juffrouw en niet als een engel.
Ze heette juffrouw Jolie.
Ik weet niet of dat haar voornaam of haar achternaam was.
Met enige regelmaat zat ik daar met mijn hoofd in een roze gekleurde wolk en luisterde naar de klanken, met daar tussendoor de stem van de juffrouw.
“Géén pauze hier, dóórspelen nu!”
Het walsje begon van voren af aan en nog eens en nog eens…
“Goed zo en dóórgaan! Je zult meer moeten oefenen meisje! Oefenen, oefenen en nog eens oefenen!”
Mijn blikken gingen van de juffrouw naar Lisa die de les, anders dan ik, niet leuk vond.
“Dan heb ik heus wel gedaan,” begon ze verdedigend; maar de juffrouw duldde geen tegenspraak en legde haar met een enkele handbeweging het zwijgen op:
“Doe maar goed je best, dan word je vast de ster van de avond!”
Ze stond op waarbij de rok, die glad om haar taille sloot, zachtjes om haar benen jubelde.
De hoog dichtgeknoopte witte blouse benadrukte haar engelachtige onaantastbaarheid.
Ik zuchtte van bewondering en besefte nauwelijks dat de les voorbij was en we moesten gaan…
“Kom!” Mijn vriendinnetje rook de vrijheid en ik tuimelde vanuit mijn roze wolk de werkelijkheid in.
“Wacht nog even,” zei de juffrouw.
Wij bleven staan en keken haar aan. Ze keek naar mij.
“Binnenkort hebben we een uitvoering,” zei ze. “Zou jij als boerenmeisje willen figureren?”
Ik wist niet wat zij bedoelde en bloosde tot achter mijn oren.
“Jaa!” reageerde Lisa enthousiast. “We doen een operette en dan mag jij ook meedoen!”
“Dat kan ik niet.” Ik wist zeker dat ik niet mee kon doen en ik durfde vast niet.
“Waarom niet?” vroeg de juffrouw met de nadruk op “niet”.
“Ik heb geen muziekles gehad.”
Ze keek mij vriendelijk aan en wuifde mijn bezwaren weg.
“Jij gaat een verlegen boerenmeisje uitbeelden met ouderwetse kleren aan en een mutsje op.
Je hoeft niets te zeggen, alleen jezelf te zijn, dan doe je het precies goed,” Lachend keek ze me aan. “Nou, mag ik op je rekenen?”
Drie maanden later was het zover.
Het stuk heette “Boerenkermis” en duurde ruim een uur.
Ik werd gekleed in een boerenjurk waarvan het strakke lijfje zo gesneden was dat het leek alsof ik borstjes had. De dikke katoenen rok viel zwaar naar beneden tot halverwege mijn kuiten. Ik voelde mij mooi.
Helaas ging er een geruite schort over en ik kreeg een truttig mutsje opgezet. Zwarte kousen en wit geschuurde klompen maakten mijn uitmonstering compleet.
Juffrouw Jolie liep bedrijvig rond en kwam ook even naar mij.
“Dat ziet er goed uit,” lachte ze. “Je hebt de goede maat voor het kostuum, het past je precies.”
Ze rook lekker en zag er prachtig uit in haar zachtgroene cocktailjapon; maar ik durfde niets te zeggen en lachte verlegen.
“Ben je een beetje zenuwachtig?” vroeg ze en sloeg even haar arm om mij heen.
“Dat gaat zo over; ik wijs je het plekje waar je staan moet en vandaar kun je goed zien wat de anderen doen. Leuk hoor!”
De voorstelling was een succes.
Er werd voor ons geklapt en met voeten op de grond gestampt.
Iedereen boog en ik boog mee. We kwamen overeind en bogen opnieuw.
Het gordijn werd gesloten en gelijk weer open getrokken en weer bogen wij.
Toen stapte juffrouw Jolie het toneel op en kwam naast mij staan; ze klapte ons toe, knikte, stak haar hand op en lachte de zaal in: “Dank u wel, dank u, dank u wel.”
Wij bogen nog eens en toen werd het gordijn gesloten.
Voor het gordijn stond juffrouw Jolie en wij erachter.
Wij moesten stil zijn en op onze plaatsen blijven staan.
De burgemeester klom via het trapje het toneel op en bedankte juffrouw Jolie en ons allemaal voor een buitengewoon geslaagde voorstelling.
Het gordijn ging weer open en wij bogen nog maar eens.
Het gordijn bleef open terwijl de burgemeester verder ging met zijn toespraak; en opeens hoorde ik hem zeggen:
“Wij wensen u en uw verloofde een gelukkige toekomst in het verre Australië.”
Weer werd er geklapt en terwijl wij aan de achterkant het toneel verlieten, stapte juffrouw Jolie de zaal in om feest te gaan vieren.
Ongelovig keek ik over mijn schouder en zag haar elegante figuurtje opgaan in de mensenmassa.
Dat was het laatste dat ik ooit van haar zag.
Bedrogen voelde ik mij toen ik naar huis fietste.
Geef een reactie