Liefde op het eerste gezicht                     

Anno 2025

Met een gezicht dat op onweer staat, beent Marcus naar de fietsenstalling waar hij z’n cijfercode intoetst en vervolgens zijn fiets uit het rek neemt.
Hij gaat zo ruw te werk dat hij een jonge vrouw, die eveneens haar fiets heeft bemachtigd, haar evenwicht doet verliezen zodat zij met haar fiets half over zich heen voor zijn voeten belandt.
Marcus kwade bui bedaart onmiddellijk.
Hij zet zijn fiets opzij en tilt de hare van haar af.
“Gaat het?” vraagt hij, terwijl hij zijn hand uitsteekt om haar op de been te helpen.
“Ik geloof het wel,” antwoordt ze en kijkt hem aan met haar heldere viooltjesblauwe ogen.
Ze pakt zijn hand en zegt: ”Dank u, ik ben Hilde. Werkt u hier ook?” Marcus knikt. “Marcus Uiterwijk,” zegt hij.
“O, bent u meneer Uiterwijk? Dan bent u mijn baas.”
Verbaasd kijkt Marcus haar aan.
Hij meent precies te weten wie hij op zijn afdeling om zich heen heeft. En hij weet zeker dat hij deze jonge vrouw nooit eerder heeft gezien.
“Dat denk ik niet,” zegt hij. “Ik ken alle mensen van mijn afdeling en wij hebben elkaar nooit eerder ontmoet.”
“Dat betekent dat u gezond bent en dat u geen problemen hebt met het werk dat u doet,” lacht ze.
“Ik ben de bedrijfsverpleegkundige.”
“O Juist, die hebben we ja… Enne… bent u dat?” Hij kijkt haar verbaasd aan.
Marcus had nooit gedacht dat zo’n prachtige jong ding dit werk zou doen.
Hij had daar veel eerder een wat oudere, kalme en vastberaden  vrouw verwacht, die van aanpakken weet.
Samen wandelen ze de fietsenstalling uit.
Marcus wil de ontmoeting rekken.
“Mag ik je een drankje aanbieden om goed te maken dat ik je liet vallen?”
Bedachtzaam slaat ze haar ogen neer en kijkt hem daarna nog eens goed aan.
Wat ze ziet bevalt haar wel. Maar… in haar onschuld hééft ze haar neus al eens gestoten en dat wil ze nooit meer meemaken. Ze besluit eerlijk te zijn.
“Doe ik daarmee mevrouw Uiterwijk geen verdriet?” informeert ze serieus.
Er trekt een vrolijke glimlach over zijn gezicht.
“Mijn moeder… zal alleen maar héél blij zijn als ik met een aardige beeldschone dame, die niet rancuneus is, iets ga drinken.” lacht hij breeduit.
“Die moeder van mij is een schat, maar ze kan het maar niet laten om te proberen mij aan een of andere jonge dame te koppelen. Dat werkt absoluut niet, ik zou haast zeggen integendeel. Ik vind nog liever een aardige meid onder een fiets in de fietsenstalling!”
Hilde schiet in de lach. Een man met humor en het vermogen om te relativeren, zelfs als het om zijn moeders zwakheden gaat, die vind je niet in elk fietsenhok.

“Die moeder van jou lijkt me een bijzondere vrouw.” zegt  ze. “Mijn moeder is niet meer in beeld, maar ik heb een schat van een vader.”
“Juist… maar gaan we nog wat drinken, want je hebt niet echt antwoord gegeven.”
“Ik wil zelfs heel graag wat met jou gaan drinken, maar ik ben nog in uniform en daar voel ik me niet zo prettig bij. Vind je het goed dat ik eerst iets anders aantrek?”
Marcus vindt alles goed, als ze maar meegaat.
“Natuurlijk, dat begrijp ik wel.” zegt hij.
Ze wandelen naast elkaar voort totdat Hilde zegt: “Hier woon ik.”
Ze staan stil voor een groot oud pand. Er staan veel fietsen in de tuin en op het trottoir.
“Groot gezin zeker?” grapt Marcus.
“Studentenhuis. Ik woon niet bij mijn vader, hij heeft een boerderij in de Achterhoek.”
“Zal ik wachten, of wil je liever dat ik je straks met de auto ophaal?”
“Haal me straks maar op. Hoeveel tijd heb je nodig?” “Zullen we zeggen over een uurtje?”
Hij slaat zijn been over de fiets.
“Oké, dan sta ik klaar.”
Met een vaart fietst hij door de stad naar de villa van zijn ouders, waar hij een deel van in gebruik heeft.
Hij ziet een rood-witte Mini staan en denkt:
“Lieve help, ik dacht dat ik duidelijk was en nou zit die Lydia alweer hier.”
Wat lekker dat hij met Hilde heeft afgesproken en dat hij zich, zodra hij is omgekleed, uit de voeten kan maken, zonder dat die vrouw weer op hem afvliegt.
Zijn moeder is dol op haar, dat is fijn voor d’r, maar hij is dat niet!
Als hij klaar is appt hij zijn moeder: ‘Ik eet in de stad.’
Dan stapt hij in de auto en maakt dat hij wegkomt…

Hij is aan de vroege kant, maar hoeft niet lang te wachten, want Hilde zat voor het raam op de uitkijk.

Ze rent naar beneden en stapt naast hem in.
“Wat heerlijk hè, zomaar op een doordeweekse dag iets leuks doen!” zegt ze blij.
Marcus rijdt niet gelijk weg. Hij moet haar even bekijken.
“Je ziet er heel mooi uit voor zomaar op een doordeweekse dag!”
“Jij ziet er ook niet slecht uit! Dat mag je best weten.”   Ze raakt even zijn arm aan.
Hij start maar gauw de auto, om niet toe te geven aan de aanvechting om haar te zoenen.

Het wordt een gezellige avond.
Marcus verrast haar door haar mee te nemen naar een hip restaurant, waar het eten in de vorm van velerlei heerlijke hapjes wordt opgediend.
“Ik had niet gedacht dat het buiten het weekend zo druk zou zijn.” babbelt Hilde terwijl ze om zich heen kijkt.
Even later zit ze tegenover hem: “Wat is het leuk hier! Kende je dit al?”
Marcus geniet van het plezier dat Hilde in het uitje heeft. Ze is lief en spontaan en, héél anders dan de dames die zijn moeder aandraagt, totaal niet verwend.

Het eten is heerlijk.
Als ze eindelijk opstappen, rijdt Marcus naar een punt dat een mooi uitzicht geeft over de stad.
Voetlicht verlicht de kerk en enkele oude panden. Het is inmiddels donker geworden en terwijl ze daar in de beschermende duisternis zitten vertellen ze elkaar honderduit over zichzelf en wat ze belangrijk vinden. Ze vertellen hoe ze zijn opgegroeid en wat ze ooit nog eens willen doen in hun leven.
Ondanks het feit dat ze voor het eerst samen zijn is er vertrouwelijkheid tussen hen.
Marcus ervaart hoe gemakkelijk hij zich tegen Hilde kan uiten en Hilde voelt, anders dan in een vorige relatie, dat ze bij Marcus helemaal zichzelf kan zijn.

Opeens rilt ze.
“Heb je het koud?” vraagt Marcus.
“Niet echt, misschien ben ik een beetje moe, maar tegelijkertijd wil ik niet dat er een einde komt aan deze heerlijke avond.”
“Kom eens hier,“ zegt Marcus en trekt haar tegen zich aan. Hij voelt dat haar armen een beetje koud aanvoelen.
“Je hebt het wel koud!” zegt hij.
Hij wringt zich uit zijn colbert en slaat hem om haar heen. Zijn geur die uit zijn kleding opstijgt bedwelmt haar bijna. Haar hart bonst.
Hij trekt haar opnieuw naar zich toe en fluistert: “Zal ik je nu naar huis brengen of wil je bij mij thuis slapen?”
Ze kijkt hem aan en schat in wat hij bedoelt.
“Als je bij mij slaapt mag je in mijn bed en dan ga ik wel op de bank.”
Hij wrijft nog eens over haar armen. “Word je al warm?”
“Ja…”zucht ze. En dan komt de vraag die ze eerst niet durfde stellen, maar ze doet het nu toch:
“Marcus, geloof jij in liefde op het eerste gezicht?”

“Daar heb ik nooit in geloofd, totdat jij aan mijn voeten lag. Je vraagt het en ik zal eerlijk tegen je zijn… Ik ben stapelverliefd op je!”
Hij voelt wat gefriemel onder zijn jasje. Ze kruipt als een rups uit haar cocon. Ze kijkt hem stralend aan:
“Ik ben ook stapelverliefd op jou!”

Marcus neemt haar gezicht tussen zijn handen en kust haar zacht op haar lippen.
“Ik wil wel bij jou slapen, maar hoe moet dat morgen dan, als je moeder ons ziet?” fluistert Hilde.
“Dan krijgt ze duidelijkheid op het eerste gezicht.” fluistert hij terug.

De volgende ochtend is Marcus het eerst wakker.
Hij kijkt naar de slapende Hilde naast hem.
Hij onderdrukt de nijging om met zijn vinger de zuivere lijnen van haar wenkbrauwen na te trekken en haar wakker te kussen.
Hij blijft nog wat liggen om naar haar te kijken.
Ze is zo naturel, zo schoon en mooi.
Bij haar geen mascara- en make-upvlekken op haar gezicht. Haar haren liggen op het kussen alsof ze erop gedrapeerd zijn.
Haar volle lippen zijn ietsje geopend.
Sinds gisteravond heeft ze zich ogenschijnlijk niet meer bewogen.
Een warme golf slaat door hem heen.
Hij beheerst zich en laat haar nog even slapen.

Zachtjes laat hij zich uit bed glijden.
Hilde wordt er wakker van, maar blijft onbeweeglijk liggen.
Ze realiseert zich waar ze is en wat ze heeft gedaan.
En het was goed, zó goed…
Ze trekt een overhemd van Marcus aan en wandelt op blote voeten naar de keuken.
De keuken geurt naar verse koffie als hij, ook blootvoets, met nat haar en slechts gekleed in een spijkerbroek de keuken binnenkomt.
Verrast kijkt hij naar Hilde die er in zijn overhemd betoverend sexy uitziet.
Glimlachend zet ze een beker koffie voor hem neer.
Marcus steekt een lange arm uit en haalt haar naar zich toe. “Jij-vrouw bent een groot wonder. Je bent prachtig en je hebt zoveel van je talenten laten zien, en nu kun je ook nog koffie zetten! Wil je met me trouwen?”
“Hm… Jij hebt mij met je vaardigheden betoverd en nu kom je als een jonge god onder de douche vandaan.. wat kan ik anders doen dan… ook te gaan douchen…” lacht ze en geeft hem een zoen.
“O jij…” Hij pakt haar opnieuw en drukt haar tegen zich aan.
Door de dunne stof voelt hij de zachte glooiingen van haar lichaam. Hij zoent haar nog eens en laat haar gaan..
“Ik heb geen nee gezegd..!” zegt ze over haar schouder en trippelt de badkamer in.

Onaangekondigd stapt Marcus moeder Cassie binnen.
“Marcus, waar was je toch gisteravond?” Ze loopt naar het aanrecht en ziet de wijnglazen van de vorige avond staan en twee koffiebekers.
Met opgetrokken wenkbrauwen wijst ze op de glazen en vraagt: “Wat betekent dit? Gisteravond was Lydia hier en ze heeft heel lang op jou gewacht, want ze wilde iets met je bespreken.”
“Dit,” zegt hij, “betekent dat ik volwassen ben en dat ik mijn eigen keuzes maak.”
Op dat moment komt Hilde tevoorschijn.
Verrast kijken ze elkaar aan.  
Hilde knikt: “Goedemorgen..”
“Dit is Hilde,” zegt Marcus.
“Hilde, dit is Cassie, mijn moeder.”
“Mam, ga even zitten, want ik heb nieuws voor je.
Hilde is de vrouw waar ik mee ga trouwen.”
“Ja, hoor eens, dat gaat niet. En Lydia dan?”
“Mam, jij houdt van Lydia en ik niet. Ik hou van Hilde.”
Cassie heeft nog geen woord tegen Hilde gezegd.
“Marcus, ik wil je even spreken, onder vier ogen graag.”
“Liefste, wil je hier even wachten? Ik ben zo terug.”
Hilde voelt zich zeer ongemakkelijk.
Cassie heeft zelfs geen goedemorgen teruggezegd.
Haar liefdesdroom lijkt wel uit elkaar te barsten en dat mag niet. Wie is Lydia?
Ze moet op Marcus vertrouwen en zich niet door een manipulerende moeder laten verjagen.

In de kamer barst Cassie los: “Waar ben jìj mee bezig?
Eerst maak je Lydia zwanger en nu wil je met die meid trouwen? Daar komt niks van in!”
“Lydia zwanger? Nou, dat is in ieder geval niet van mij. Om iemand zwanger te maken moet je er eerst mee naar bed zijn geweest. Wel, die vreugde heb ik haar nooit laten smaken.”
Marcus is woedend!
“Zegt ze dat ìk haar bezwangerd heb?”
“Nee, dat hoefde ze niet te zeggen, want ze heeft last van ochtendmisselijkheid en daardoor had haar moeder al gauw in de gaten hoe de vlag erbij hing. Zij belde mij en toen heb ik haar verteld dat het van jou moest zijn.”
“Meekomen!” zegt hij. Hij neemt zijn moeder bij de arm en zet haar buiten de deur.
“Je belt ze maar en je vertelt ze dat ik er niks mee te maken heb!”
Hij knalt de deur dicht.
Hilde heeft het meeste meegekregen, want Marcus en zijn moeder hadden hun stemmen bepaald niet gedempt.

Marcus komt de keuken binnen en alleen zijn kleur verraadt zijn boosheid nog.
“Mijn god, wat ben ik blij dat ik jou heb.”
Hij slaat zijn armen om haar heen en ze hoort zijn hart bonzen.
“Sorry lieverd, dat je dit moest horen, dit is het gevolg van de oeverloze dwang van mijn moeder om mij aan iemand te koppelen die zìj aardig vindt.
Heb je verstaan wat ze zei?”
“Ja, je hebt Lydia zwanger gemaakt.”
De tranen lopen over haar wangen.
“Ik kan het niet geloven… ik dacht dat wij..”
“Lieverd, het is niet waar, geloof me alsjeblieft. Wat er met Lydia aan de hand is weet ik niet, maar ze is niet zwanger van mij, want ik heb nooit iets met haar gehad.
Ik ken haar al mijn hele leven, want ze is de dochter van mijn moeders beste vriendin; ik heb nóóit iets anders voor haar gevoeld dan een gewone vriendschap.”
Hij zucht en strijkt met zijn vingers zijn haren naar achteren.
Hilde kijkt hem aan en ze voelt dat hij de waarheid spreekt.
“Mijn moeder doet aannames.
Ze zei dat Lydia met mij wil praten en dat geloof ik wel. Als je het goed vindt, maken wij samen een afspraak met haar. Ik weet niet wat er aan de hand is, maar daar komen we snel genoeg achter.”
“Ik help je. Ik ga met je mee.”
Marcus belt de zaak om zijn afspraken te laten verzetten vanwege een familiekwestie.
Hilde belt dat ze een vrije dag neemt.

Daarna belt Marcus Lydia en ze spreken af in het restaurant bij de golfbaan. Daar is een grote vrije ruimte met uitzicht over de velden.
Lydia is overstuur en het verrast haar dat Marcus niet alleen is gekomen.
Marcus is heel rustig nu. “Lydia, dit is Hilde. Hilde is de vrouw waar ik mee ga trouwen.”
Lydia lacht door haar tranen heen: “O Marcus, van harte gefeliciteerd! Wat ben ik blij voor jullie!” Ze staat op en geeft eerst Marcus en dan Hilde een knuffel.
Dan begint Marcus: “Lydia, vanmorgen kwam mijn moeder bij me met de boodschap dat ik jou zwanger gemaakt zou hebben. Ik geloof niet dat jij zoiets verteld hebt. Wat ik wel geloofde van haar verhaal was dat je mij wilt spreken. Wat er ook aan de hand is… wij zullen je helpen, dus brandt maar los.”
“Marcus, ik moet je mijn excuus aanbieden voor die vertoning van laatst, toen ik jou om de hals vloog.
Dat was om onze moeders op een dwaalspoor te brengen. Ik voelde dat je het nogal gênant vond en daarom wilde ik je uitleggen waarom ik dat deed. Sindsdien heb je jezelf echter voortdurend buiten beeld gehouden, zodat ik geen       kans kreeg om je duidelijk te maken waaròm ik dat heb gedaan.
Ik besef dat het ongepast was.”
“Ik ben niet boos Lydia, alleen wist ik niet wat ik ermee aan moest.”
“Weet je, ik ben verliefd. Mijn vriend is de kunstenaar Robert Sterk, en ik moest hem altijd stiekem ontmoeten.
Zonder dat jij het wist heb ik je menigmaal als alibi gebruikt. Al langer dan een half jaar hebben we iets samen en als mijn ouders er achter waren gekomen, hadden ze mij vast en zeker naar het buitenland gestuurd, naar tante Freekje, de oudtante van mijn moeder.”
Hilde zegt meelevend: “Wat een verhaal!”
“Omdat ik veel last heb van ochtendmisselijkheid, was het niet mogelijk mijn zwangerschap langer voor mijn moeder verborgen te houden.
Natuurlijk ging ze gelijk tante Cassie bellen, die jou de schuld gaf. Ik wilde de zwangerschap zo lang mogelijk verborgen houden omdat mijn moeder, als ze het in het vroegste begin had ontdekt, er alles aan zou doen om mij over te halen of misschien zelfs te dwingen abortus te plegen.
Ik wil maar één ding! Ik wil bij Robert zijn en hij wil dat ook. Wij houden van elkaar.”
“Dus…” begrijpt Marcus, “mijn moeder liet me niet met rust omdat jij je auto bij ons parkeerde… en zij dacht dat jij bij mij was…. Ik zag die auto wel staan, maar ìk dacht dat je bij háár zat!”
Marcus grinnikt en zijn gevoel voor humor keert terug.
“Lydia, je bent een uitgekookt portret!” plaagt hij.

Hij wordt weer serieus.
“Als ik jouw hele verhaal begrijp, dan komt het erop neer dat het wellicht zou helpen als wij Robert introduceren bij onze families en vrienden.”
“Ja, dat zou heel fijn zijn.“
“Je begrijpt toch wel dat wij, voor we dat doen, eerst kennis willen maken met Robert om te weten wat voor vlees we in de kuip hebben.”
“Ja. Maar jullie mogen hem vast!” ze klinkt overtuigd.
“Nou Lydia, vandaag zijn Hilde en ik beschikbaar, want morgen moet er weer gewerkt worden. Zullen we vanavond met ons vieren ergens gaan eten?”
Hilde komt ertussen.
“Misschien is het leuker dat ze bij ons komen eten, dan zal ik wel koken.”
“Jij koken? Kun je dat ook al?”
Hilde lacht… “Ja hoor, dat komt goed,”
“Hoor je dat?” wijst Marcus naar Hilde.
“Ik ging al met haar trouwen; en als dat nog niet het geval was, deed ik het nu.”

“Misschien kunnen we na het eten jouw ouders en de ouders van Lydia op de koffie vragen?” oppert Hilde.
“Toe maar, mijn toekomstige vrouw weet van doorpakken!”

Lydia is helemaal opgelucht.
Marcus vader zal sowieso geen probleem vormen en zijn moeder zal zich nu ook wel gedragen; en haar ouders zijn zo op goede manieren gesteld,… het mòet nu wel goedkomen.

Inmiddels is het lunchtijd. Gedrieën eten ze een broodje en daarna gaat ieder zijns weegs.

Marcus en Hilde doen boodschappen en daarna treffen ze enkele voorbereidingen voor het etentje.
Hilde kijkt verrast op dat Marcus zijn ding weet te doen in de keuken. Daardoor zijn ze gauw klaar en blijft er nog tijd over voor hun tweeën.
Om zes uur zijn Lydia en Robert er.
Hij is een grote, best wel knappe vent, met een vriendelijke uitstraling en zijn armen zitten vol tattoos.
Hij ziet er netjes uit in een schone spijkerbroek en een poloshirt. Hij kijkt telkens naar Lydia, waar hij duidelijk smóór op is. Zij op haar beurt knikt hem toe en bestookt hem met lieve glimlachjes.
Het is de eerste keer, in al die tijd dat ze samen zijn, dat ze hun geluk met iemand kunnen delen.
Het etentje pakt goed uit.
Robert blijkt een interessante vent te zijn.
Hij heeft kunstgeschiedenis gestudeerd en weet boeiend te vertellen over de reizen die hij heeft gemaakt.
Marcus en Robert kunnen het bijzonder goed met elkaar vinden, op meerdere vlakken.  
“Je had hem voor ons niet zolang hoeven te verstoppen,” plaagt hij Lydia.
Hilde is blij voor haar. Sinds vele maanden kan ze eindelijk zichzelf zijn.
Al die tijd was ze bang dat haar moeder hun relatie zou ontdekken en daarmee zou haar grootste angst bewaarheid worden. Ze zou gescheiden worden van Robert, die de liefde van haar leven is.

Na het eten duurt het niet lang voor de ouders van Marcus binnenwandelen, met die van Lydia in hun kielzog.
De vaders ogen ontspannen en de moeders zijn nog een beetje opgefokt.
Marcus stelt Hilde voor aan zijn vader en aan de ouders van Lydia. Tegen zijn moeder zegt hij rustig: “Jij hebt Hilde vanmorgen al ontmoet.”
Dan stapt Lydia naar voren, hand in hand met Robert.
“Mama en papa, dit is Robert. Wij zijn al een half jaar samen. Over vijf maanden worden jullie grootouders van onze dochter.”
Haar vader steekt zijn armen uit en zegt eenvoudig:
“Kom hier meisje, het is goed. Ik hou van je.”
Haar moeder weet zich geen houding te geven. Ze kijkt een beetje schichtig naar Marcus.
Hij helpt haar over haar gêne heen, want hij weet best dat het misverstand grotendeels door zìjn moeder kwam, en natuurlijk ook door de misleiding van Lydia.
“Ha tante Martine, van harte gefeliciteerd! Wat leuk dat u nu eens bij mij op de koffie komt! ”
Hij omhelst haar hartelijk en dat breekt het ijs.

Marcus en Hilde serveren de koffie en dan wil Lydia iets zeggen: “Tante Cassie, ik bied mijn excuses aan omdat ik u lange tijd op het verkeerde been heb gezet. Ik had direct eerlijk moeten zijn, maar ik was bang dat ik weggestuurd zou worden.” Ze zucht, het eerste ei is gelegd. Dan richt ze zich tot haar ouders. “Papa en mama, sorry voor mijn gedrag. Mijn enige excuus is dat ik heel veel van Robert hou.”
Robert staat op en slaat zijn arm om Lydia’s schouders.
Hij torent ruim een half hoofd boven haar uit.
“Mij valt vast ook van alles te verwijten, en mijn enige excuus is dat ik o zo verliefd ben op deze lieftallige jongedame, mijn Lydia, die mijn hart geraakt heeft, zodra ik haar zag.”
Zielsgelukkig blikt Lydia omhoog en Robert geeft haar een zoen en gaat weer zitten.
Voor haar is het gevaar uit de lucht. Alles wat er gebeurd is ligt op tafel. Er zijn geen geheimen meer.

Een uur later is het bezoek vertrokken en Marcus en Hilde gaan naar binnen.
“Marcus, hoorde je wat Robert zei?”
“Ja, hij zei zoveel…”
“Hij zei dat Lydia zijn hart raakte, zodra hij haar zag, en dat hij heel erg verliefd op haar is.”
Ze knikt hem toe.
“Bij hun was het dus ook liefde op het eerste gezicht, net als bij ons!
Hij steekt zijn armen naar haar uit.
“Kom eens hier en leg het nog eens uit.
“Hoe ging dat ook alweer met die liefde?”

Hilde bleef bij hem wonen en is nooit meer weggegaan.

                         
                        ———————-